Στους θαλερούς δρυμώνες της Βόρειας Γαλλίας, εκεί όπου κάποτε ζούσαν δρυΐδες, καλλιεργείται η καλύτερη ποικιλία δρυός του κόσμου. Το ξύλο της είναι το πιο σκληρό ανάμεσα στα ευρωπαϊκά είδη, πυκνό και βαρύ – σαν σιδερόξυλο, που λένε οι νησιώτες. Εκείνο όμως που το κάνει περιζήτητο, είναι η υψηλή περιεκτικότητα του σε ταννίνες. Οι οινοπαραγωγοί φτιάχνουν βαρέλια για ν’ απογειώσουν τους γαλλικούς αμπελώνες κι οι ξυλουργοί δάπεδα ασύγκριτης αισθητικής και αντοχής. Στο πλούσιο ταννικό περιεχόμενο βασίζεται μια μοναδική μέθοδος  επεξεργασίας: όσο οι πολυφαινολικές αυτές ενώσεις οξειδώνονται, τόσο το χρώμα αλλάζει. Από ξανθό γίνεται κεχριμπαρένιο κι ύστερα καστανό ως το βαθύ καφέ του μαγγανίου, έτσι που οι σανίδες αποκτούν αποχρώσεις φυσικές, όπως  εκείνες που μας δίνει ο χρόνος. Η αλλαγή επέρχεται στις ίνες, διαφέρει από τις επιφανειακές βαφές που χρωματίζουν τα κοινά πατώματα του εμπορίου. Έπειτα τα φάρδη συνταιριάζονται ανάμικτα, όπως παλιά, τα μήκη παραμένουν μεγάλα, 2 – 3 μέτρα και, ανάλογα με την τελική εικόνα που ο καθένας αποζητά για το σπίτι του, τα δάπεδα κατηγοριοποιούνται στους παρακάτω τύπους :