Στους δρυμώνες της Βόρειας Γαλλίας (εκεί όπου κάποτε ζούσαν δρυΐδες) καλλιεργείται η καλύτερη ποικιλία δρυός του κόσμου. Το ξύλο της είναι μεγάλης σκληρότητας, το πιο σκληρό ανάμεσα στα ευρωπαϊκά είδη, πολύ πυκνό και βαρύ – σαν σιδερόξυλο, που λένε στα νησιά μας. Εκείνο όμως που το κάνει περιζήτητο είναι η υψηλή περιεκτικότητα του σε ταννίνες. Οι οινοπαραγωγοί φτιάχνουν βαρέλια στα οποία απογειώνουν τους γαλλικούς αμπελώνες κι εμείς δάπεδα ασύγκριτης αισθητικής και αντοχής. Στο πλούσιο ταννικό περιεχόμενο βασίζεται μια μοναδική μέθοδος  επεξεργασίας της ξυλείας: όσο οι πολυφαινολικές ενώσεις οξειδώνονται, τόσο το χρώμα αλλάζει κι από ξανθό γίνεται κεχριμπαρένιο κι ύστερα καστανό, ως το βαθύ καφέ του μαγγανίου. Μέσα από μια διαδικασία που περιλαμβάνει μέχρι 10 στάδια, οι σανίδες αποκτούν αποχρώσεις φυσικές, αντίστοιχες με εκείνες που μας δίνουν οι ατμοσφαιρικές συνθήκες και ο χρόνος. Έτσι η χρωματική αλλαγή επέρχεται στις ίνες –  δεν πρόκειται για μια επιφανειακή βαφή, όπως συμβαίνει στα κοινά πατώματα του εμπορίου! Κατόπιν τα φάρδη συνταιριάζονται ανάμικτα, όπως γινόταν κάποτε, τα μήκη παραμένουν μεγάλα, 2 – 3 μέτρα και, ανάλογα με την τελική εικόνα που ο καθένας αποζητά για το σπίτι του, τα δάπεδα κατηγοριοποιούνται στους παρακάτω τύπους :