Δρυς, το ιερό δέντρο της Λευκής Φυλής, με πλούσια φυλλώματα που θροΐζουν για να ακούγονται οι θεοί, με ξύλευμα σκληρό και συμπαγές για να σηκώνει τις ανθρώπινες ιστορίες. ” Μ` αρέσει δρυ να σε θωρώ…” γράφει ο Σολωμός, τον επαναλαμβάνουμε και ζητάμε μόνον δρύινα πατώματα : μεγάλες φαρδιές στιβαρές σανίδες, διάστικτες από μαρτυρίες του κύκλου της ζωής στο δάσος, ιδού ο βασιλιάς του σε δόξα.