Δρυς, το ιερό δέντρο της Λευκής Φυλής, με πλούσια φυλλώματα που θροΐζουν για να ακούγονται οι θεοί, με ξύλευμα σκληρό και συμπαγές για να σηκώνει τις ανθρώπινες ιστορίες. ” Μ’ αρέσει δρυ να σε θωρώ…” γράφει ο Σολωμός. Τον επαναλαμβάνουμε και αξιώνουμε μονάχα δρύινα πατώματα : μεγάλες φαρδιές στιβαρές σανίδες, διάστικτες από μαρτυρίες του κύκλου της ζωής στο δάσος – ιδού ο βασιλιάς του σε δόξα.