Δρυς, το ιερό δέντρο της Λευκής Φυλής, με πλούσια φυλλώματα που θροΐζουν για να ακούγονται οι θεοί, με ξύλευμα σκληρό και συμπαγές για να σηκώνει τις ιστορίες των ανθρώπων. ” Μ’ αρέσει δρυ να σε θωρώ…” γράφει ο Σολωμός. Τον ασπαζόμαστε και αξιώνουμε μονάχα δρύινα πατώματα στην συλλογή μας : μεγάλες φαρδιές στιβαρές σανίδες, διάστικτες από μαρτυρίες της ζωής στο δάσος – ιδού, ο βασιλέας του σε δόξα!