Από τις κατοικίες στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης και τα ανάκτορα της Κνωσού έως τον πλούσιο διάκοσμο των Βυζαντινών εκκλησιών μπορεί να μεσολάβησαν αιώνες, να άλλαξαν θεοί και εικονογραφικοί τύποι, όμως τα υλικά και οι τεχνικές παρέμειναν ίδια. Ίδια και για τους λαϊκούς οικισμούς του Αρχιπελάγους, ίδια για τα βαυαρικά νεοκλασικά των άστεων… Μέσα στην μεγάλη διαδρομή του Ελληνικού πολιτισμού, οι χημικές γνώσεις των προγόνων μας ανήγαγαν την υδράσβεστο (από τους ασβεστόλιθους που αφθονούν στον τόπο) σε πρώτη ύλη αξιώσεων για οικοδομικές και καλλιτεχνικές εργασίες. Την γνώση αυτή αξιοποιούμε σήμερα για να παράγουμε έναν ασβέστη ανώτερης ποιότητας – ικανό να δώσει χρώματα απαιτήσεων, έτοιμα κονιάματα και διακοσμητικά επιχρίσματα. Δεν πρέπει να συγχέεται με τα επικίνδυνα και καυστικά σακουλάκια του εμπορίου, ευτελισμένα προϊόντα βιομηχανικής παραγωγής. Ο ασβέστης μας δεν καίει, είναι λευκός και παχύς σαν στραγγιστό γιαούρτι και οφείλει την υψηλή του δραστικότητα στη σχολαστική συμμόρφωση ως προς τα παρακάτω:
- Επιλογή καθαρών ασβεστιτικών ασβεστόλιθων, χωρίς δολομίτη.
- Όπτηση σε κατακόρυφα ασβεστοκάμινα, τα λεγόμενα “μακριάς φλόγας” που καίνε ξύλα αντί μαζούτ, αέριο κ.ά.
- Πλούσια σβέση με άφθονο καθαρό νερό.
- Πολύμηνη παλαίωση σε επιτηρούμενες δεξαμενές με τακτική ανάδευση του ασβεστοπολτού.
- Φιλτράρισμα.
- Xρωματισμό των τελικών κονιαμάτων ή χρωμάτων με καθαρές γήινες χρωστικές σκόνες (ορυκτά οξείδια των μετάλλων), σαν τους Βυζαντινούς και τους Μινωίτες!
Η διαδικασία είναι χρονοβόρα και δαπανηρή, μόνο έτσι όμως παίρνουμε την ευγενέστερη κονία που επινόησε ο ανθρώπινος νους για να κατασκευάσουμε σ’ αυτή τη χώρα με τις ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες, που δεν της πάει το τσιμέντο, που ο αλύπητος ήλιος της καίει τα ακρυλικά, που έχει ήδη βρει πως να νικάει τον χρόνο!
